Ποίηση Παρασκευής (24/5/2024)

Στην τελευταία Ποίηση της Παρασκευής 24/5/2024 τα παιδιά του α1 τμήματος γυμνασίου τίμησαν τον τραγουδιστή του καλοκαιριού μέσα από τα ποιήματα σπουδαίων ποιητών του τόπου μας.

Ποιο είναι το επίμονο τραγούδι του καλοκαιριού που συνοδεύει τις ανέμελες νύχτες μας σαν μουσική υπόκρουση και σηματοδοτεί την έναρξη του θέρους; Ποιο είναι το σπάνιο έντομο που ζει μέσα στην γη σαν ταπεινό σκουλήκι για 17 χρόνια και αναδύεται από το χώμα για να μεταμορφωθεί σε φτερωτή προνύμφη με διάφανα φτερά και μια συρτή μονότονη φωνή;

Ο τζίτζικάς ή τέττιγας κατά την αρχαία ελληνική. Για τους αρχαίους Έλληνες τα τζιτζίκια ήταν οι άγγελοι των Μουσών στη γη. Ο Αίσωπος περιγράφει το τζιτζίκι ανέμελο και επιπόλαιο σε σχέση με το προνοητικό μυρμήγκι, ενώ στην αρχαία Αθήνα ο περίφημος ‘τέττιξ των Αθηναίων’ ήταν σύμβολο της αυτόχθονης καταγωγής και φορούσαν τον ‘χρυσό τέττιγα’’ ως περόνη στα μαλλιά τους, για να αναδεικνύουν την Αθηναϊκή τους ρίζα.

Το μελωδικό τζιτζίκι, ο τραγουδιστής του καλοκαιριού, σύμβολο της αιώνιας διασκέδασης και της ανεμελιάς αποτελεί πηγή έμπνευσης ποιητών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Τζιτζίκια στήσαν το χορό

Γιάννης Ρίτσος

Τζιτζίκια στήσαν το χορό
στο ντάλα μεσημέρι
και στέκουν γύρω τα παιδιά
και παίζουν παλαμάκια.

Mια πεταλούδα διάφανη,
πορτοκαλιά και μαύρη,
στου γέρου κόσμου στάθηκε
τα φρύδια επάνω, αντήλιο,
κι έπαιζε και κρυφόγνεφε
της πίκρας μαντιλάκι.

Γ. Ρίτσος, Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού, Kέδρος

Nικόλαος Γύζης, Eαρινή συμφωνία (λεπτομέρεια)

Ο τζίτζικας (Ζαχαρίας Παπαντωνίου)

Πού είσαι τάχα εδώ κοντά μου,
τζίτζικά μου, τζίτζικά μου,
πού είσαι τάχα σκαλωμένος
και λαλείς ευτυχισμένος;

Τι χαρούμενος που θα ’σαι!
Μες στην πράσινη μουριά μου
τραγουδείς κι αποκοιμάσαι,
τζίτζικά μου, τζίτζικά μου!

Τραγουδείς το μεσημέρι,
τζίτζικά μου, τζίτζικά μου,
τραγουδείς το καλοκαίρι
που στον κήπο σ’ έχει φέρει.

Τραγουδείς πολύ κοντά μου.
Στον κορμό, στον κλάδο να ’σαι;
Δε σε πιάνω, μη φοβάσαι,
τζίτζικά μου, τζίτζικά μου!

(από το βιβλίο: Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, Xελιδόνια, Bιβλιοθήκη Eκπαιδευτικού Oμίλου, 1920)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΖΙΤΖΙΚΙ (Βασίλης Βέτσος)

Κι εσύ μικρό μικρό και ταπεινό τζιτζίκι

Που τόσα χρόνια πολεμάς κάτω απ’ το χώμα

Ανέβα και τραγούδησε ξανά στην αγριλιά

Ν’ αναστηθούν τα ευλογημένα μεσημέρια

Μες στου καλοκαιριού την άφθονη αγκαλιά.

Τα τζιτζίκια (Oδυσσέας Ελύτης)

Η Παναγιά το πέλαγο
κρατούσε στην ποδιά της
Τη Σίκινο την Αμοργό
και τ’ άλλα τα παιδιά της

Από την άκρη του καιρού
και πίσω απ’ τους χειμώνες
Άκουγα σφύριζε η μπουρού
κι έβγαιναν οι Γοργόνες

Κι εγώ μέσα στους αχινούς
στις γούβες στ’ αρμυρίκια
Σαν τους παλιούς θαλασσινούς
ρωτούσα τα τζιτζίκια:

– Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι
γεια σας κι η ώρα η καλή
Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;
κι όλ’ αποκρίνονται μαζί:

– Ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει